Een gebroken hart is onvermijdelijk in het leven. Zodra we ons hart verbinden aan iets wat belangrijk voor ons is, lopen we het risico ons hart te breken. De uitdrukking ‘een gebroken hart’ gebruiken we vaak bij het verlies van romantische liefde, maar ons hart breekt ook door andere verliezen. Het kan om personen gaan, maar ook om een verlangen naar een ander leven, een huisdier of een omgeving. Wanneer het ons lukt om de pijn om te zetten in persoonlijke transformatie, dan neemt onze liefde voor het leven toe en is het mogelijk om weer met een open hart door het bestaan te gaan. Het boekt geeft hoop.

Het leven liefhebben wanneer we pijn ervaren en noodgedwongen een ander levenspad bewandelen dan we voor ogen hadden, is een opgave. Maar deze liefde voor het leven is essentieel. Liefde vraagt van ons dat wij ons ontwikkelen op psychologisch vlak en dat wij ons verzoenen met ons levenslot. De psychologische taken die bijdragen aan herstel staan beschreven in dit boek.

Een gebroken hart is een pijnlijke ervaring die ons ten diepste raakt. Herstel vraagt dat we allereerst stilstaan bij de ervaring, oprechte belangstelling tonen voor onszelf ontwikkelen. Welke processen worden er in ons op fysiek, mentaal en emotioneel vlak in gang gezet? Om te herstellen is de aanvaarding dat verlies op ons levenspad ligt essentieel. Daarnaast is rouwen om dat verlies noodzakelijk, want pas als we uiting geven aan de pijn en het verdriet maken we ruimte voor verandering. Voor rouwen en herstellen is regie nodig.

Regie betekent dat we observator zijn van ons innerlijk leven. Als we weten wat er speelt kunnen we de verantwoordelijkheid nemen voor onze beleving van pijn, voor onze reactie daarop én voor de wijze waarop wij onszelf begeleiden door het herstelproces. Onze eigen houding, opvattingen en angsten kleuren de ervaring van verlies. Dat is het deel waar we zelf invloed op kunnen uitoefenen. De pijn van een gebroken hart wordt hierdoor ook, net als andere vormen van lijden, een manier om te leren over onszelf en om verder te groeien.

Hoe we onszelf door de ervaring heen begeleiden is afhankelijk van de relatie die wij met onszelf hebben. Met een harde of onachtzame houding saboteren we ons eigen herstel. Bijna altijd is het dan ook nodig meer zelfcompassie te ontwikkelen zodat we onszelf, als een goede vriend, op empathische wijze bijstaan in tijden dat we het moeilijk hebben. Wij zijn zelf verantwoordelijk voor de reactie op ons gebroken hart en de keuzes die we daarin maken, en dus ook voor de keuze het beste uit onszelf te halen. Daar is de bereidheid voor nodig te leren hoe we pijn omzetten in kracht.

Doorgaans moeten we iets in onszelf ontwikkelen wat we voordien onmogelijk achtten of we moeten beroep doen op een kracht waarvan we niet wisten dat we die in ons hadden. Wanneer we als het ware boven onszelf uitstijgen en een verandering in onszelf toestaan, dan is transformatie gaande. Wat die persoonlijke transformatie ons brengt is belangrijk: we voelen ons krachtig, er ontstaan nieuwe mogelijkheden en we ervaren meer liefde voor onszelf én voor anderen.